Formy muzyczne epoki baroku
W baroku dominowała muzyka polifoniczna, w której linie melodyczne prowadzone są niezależnie od siebie, wzajemnie się przeplatają lub uzupełniają. Jedną z najbardziej charakterystycznych form muzycznych opartych na ścisłej polifonii jest fuga. Kompozytorzy często poprzedzali ją toccatą. Jest to utwór z przewagą elementu rytmicznego, utrzymany w szybkim tempie, co umożliwia popisanie się doskonałą techniką gry. Najbardziej reprezentatywny przykładem takiej kompozycji jest Toccata i Fuga d-moll Jana Sebastiana Bacha. To jego młodzieńczy utwór organowy, mający cechy improwizacji.
Nuty na gitarę
Profesjonalne opracowanie Toccaty i Fugi d-moll na gitarę klasyczną stwarza możliwość wykonywania tego utworu na instrumentach strunowych. Nadaje to kompozycji nowe brzmienie, przy zachowaniu charakterystycznej struktury i wszystkich środków wyrazu artystycznego. Toccatę i Fugę d-moll w wydaniu nutowym na gitarę klasyczną może wykonywać nawet muzyk o średnim poziomie zaawansowania. Najbardziej charakterystyczny motyw ma zapis w postaci nut i tabulatury na gitarę akustyczną lub elektryczną. Włączenie do współczesnego repertuaru gitarzystów fragmentów muzyki dawnej, przyczynia się do popularyzowania dzieł najsławniejszych kompozytorów.
Toccata i Fuga d-moll w trzech odsłonach
Oryginalna Toccata i fuga d-moll została w wydaniu nutowym przetransponowana do tonacji a-moll i e-moll. Taki zabieg ma na celu dostosowanie utworu do możliwości wykonawczych innego instrumentu niż przewidziany przez kompozytora. Pozwala też wykonawcom na wybór tonacji, w której będzie im najłatwiej odtworzyć zapis. Doskonała technika gry ma tu duże znaczenie dla oddania wszystkich walorów utworu pełnego młodzieńczej energii kompozytora.
Toccata i Fuga d-moll w 3 odsłonach na gitarę klasyczną to znakomita pozycja wydawnicza na rynku muzycznym. Faktura polifoniczna jest dobrym materiałem do pracy dydaktycznej dla pedagogów kształcących przyszłych instrumentalistów. Fuga o strukturze zbliżonej do etiudy nadaje się do ćwiczenia biegłości palców, a toccata doskonali rytm i dynamikę. Opracowanie tego utworu organowego na gitarę rozszerza spektrum koncertowego odtwarzania wybitnego dzieła J.S. Bacha.
